O NAS
Na Polanie Bonifacio prowadzimy bez-stajenną hodowlę koni rasy- konik polski (chów tabunowy). Koniki użytkujemy wierzchowo i zaprzęgowo. Nasze stado składa się z licencjonowanego ogiera, klaczy hodowlanych, młodzieży i źrebaków. Konie naszej hodowli biorą udział w wystawach hodowlanych i czempionatach.
TABUN
Tabun jest podstawową strukturą społeczną dziko żyjących koni. Składa się z jednego ogiera i haremu klaczy ze źrebakami. Ogier broni i utrzymuje w grupie rodzinę, wśród klaczy natomiast panuje ścisła hierarchia. Najstarsza lub najsilniejsza dominuje nad innymi. To ona przewodzi jeśli ogier oddali się od grupy, to ona decyduje, kiedy i gdzie będą się paść.
Źrebaki rodzą się zazwyczaj między kwietniem a czerwcem. Właśnie wtedy klacze mają dostatek pożywienia potrzebnego do produkcji mleka. Mleko jest tak kaloryczne, że źrebaki po roku ważą pięć, sześć razy więcej niż w chwili narodzin.
HISTORIA KONIKA POLSKIEGO
Koniki polskie są rodzimą, prymitywną rasą koni, wywodzącą się od dzikich koni wschodniej Europy, zwanych tarpanami.
Tarpany jeszcze jeszcze w XVIII wieku można było spotkać na terenach Polski, Litwy i Prus. Około 1780 roku ostatnie dziko żyjące osobniki zostały odłowione i osadzone w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło Biłgoraja. Około 1806 roku zostały usunięte ze zwierzyńca i rozdane okolicznym chłopom. W wyniku krzyżowania z lokalnymi końmi wykształciła się rasa nazwana przez profesora Vetulaniego konikiem polskim. Naukowiec ten w 1936 roku rozpoczął pracę nad odtworzeniem dzikich tarpanów na bazie koników polskich. W czasie II wojny światowej hodowla została zniszczona, część koników wywieziona do Niemiec. W 1949 roku ocalałe koniki trafiły do Popielna, gdzie do dnia dzisiejszego prowadzi się nad nimi badania naukowe i hodowlę zachowawczą. Poza tym ośrodkiem, w latach pięćdziesiątych i na początku lat sześćdziesiątych powstały w kraju niewielkie stadniny, w których zaczęto hodować koniki polskie. Większość z nich w niedługim czasie uległa likwidacji lub ograniczyła hodowlę, ale materiał hodowlany nie przepadł i został wykorzystany przy tworzeniu ośrodków, które przetrwały do chwili obecnej.
OPIS KONIKA POLSKIEGO
Koniki polskie są doskonale przystosowane do miejscowych warunków środowiska: klimatu, gleby, zasobów paszowych i warunków chowu.
Są bardzo odporne na choroby, stres, są płodne i długowieczne. Nie są wybredne, dobrze wykorzystują paszę, są bardzo wytrzymałe. Mają żywy lecz zrównoważony temperament, łagodny charakter, są bardzo inteligentne.
Koniki osiągają 130-140 cm wzrostu. Dorosłe konie ważą od 300 do 400 kg. Mają krępą, mocną budowę, krótką, nisko osadzoną szyję, płaski, niski kłąb, głęboką klatkę piersiową, długi grzbiet. Głowa średniej wielkości o prostym profilu. Zarówno grzywa jak i ogon są długie, grube i gęste. Umaszczenie myszate z czarną pręgą na grzbiecie.
PRZEZNACZENIE KONIKA POLSKIEGO
Konik polski posiada cechy, których pozazdrościć mu może wiele innych ras koni. Może on być wykorzystywany jako:
FOREST CAMP